Kookboekpraatjes vullen gaatjes!




(Herplaatst om logistieke redenen. Vervolg van "Saviem" , 30 maart, 2014, in Vorige Keer)
Op een dag kwam ik klokslag 09.00 uur door de straatdeur het kantoor binnen, na mijn kopje morgenkoffie bij Jean en Michel (van het buurcafé) en liep naar van Sweden. Hij zat achter zijn bureau, zoals altijd rond dat tijdstip, om alle binnenkomende medewerkers volgens Frans gebruik de hand te schudden en een bon jour te wensen. Voordat hij mijn uitgestoken hand in de zijne sloot zei hij: "Kijk daar eens". Zijn hoofd ging iets omhoog, trok een frons naar boven en de kin naar voren, naar iets op de hoek van de borsthoge, dubbele boekenkast, die de afscheiding vormde tussen hem en zijn onderdirecteur. Daar lag een zwarte kapiteinspet. Op de voorzijde was een dure firmabadge aangebracht met het logo van P & O Cruises. Daarboven was een langwerpige harde strook in de zoom genaaid, die boven het bovenvlak van de pet uitstak, als een mini-uithangbord, waarop in grote letters "Tour conductor" was geborduurd. Wat is een "toerconducteur"?, vertaalde ik mentaal?
Van Sweden legde uit, dat ik de volgende dag treinbegeleider zou moeten zijn voor ongeveer 400 cruise-passagiers van de Oriana, die een mini-tour van een dag en een nacht in Parijs hadden doorgebracht en met lichte baggage terugreisden naar hun schip in Le Havre. Hiervoor was in opdracht van de rederij een speciale boottrein gechartered van Gare St. lazare naar de aanlegkade, een reis van in totaal ongeveer drie uur. Ik zou vanaf het middaguur bij de ingang naar het perron de SNCF moeten assisteren bij het controleren van de scheepsboardingpassen om verstekelingen, wetend of onwetend, te weren. Verder zou ik enkele keren door de trein moeten surveilleren om passagiers, voornamelijk Engelsen en Amerikanen, te helpen met eventuele vragen en problemen. Ook was het te verwachten dat de Franse conducteur hulp nodig zou hebben, omdat deze geen woord Engels sprak. En die pet? Die moest permanent op mijn hoofd blijven. Kon hij op mij rekenen? Ik had geen idee wat mijn kennis of ervaring kon bijdragen aan deze klantenservice van de P&O, maar God zegene de greep: mijn "natuurlijk" was gemeend en volmondig.
Ik meldde mij de volgende morgen ruim op tijd bij de stationchef voor mijn dienst met de treinconducteur, bij het hekje naar het gereserveerde perron. Het was opvallend hoe verschillend de Engelsen waren van de Amerikanen. De Engelsen hielden zich bescheiden afzijdig, vragen waren kort en krachtig en uit alles bleek dat men besefte in een andere cultuur te zijn. De Amerikanen waren vaak net luidruchtig opgewonden dorpskinderen, die voor het eerst met de paardentram meemogen. Het regende vragen, waarvan 90 % onnodig was: Is dit de trein naar de Oriana? (Naast het bordje Special Train, P&O - Oriana, 13.05). Hoe laat vertrekt de trein? (Naast het zelfde bordje). Waar kan ik hier de Dallas News kopen? How much do I have to tip? Waarom is er nergens airconditioning? Bij een handvol Franse munten, onder mijn neus geduwd: Hoeveel is dit Mickey Mouse geld waard in echt geld? Why do they put lemon in my coke, here in France: I hate lemon! Say, waar kan ik de beurskoersen van New York vinden? Hoeveel heeft het bouwen van de Eiffeltoren gekost? Is there a buffet car on the train, I need a good cocktail here. Ik moest meer betalen op een terras, dan binnen aan de bar; ben ik opgelicht? En zo ratelde men maar door. Een oudere dame kwam klagen dat zij bedonderd was aan het buffet in de hal. Zij had om iced-coffee gevraagd en toen men haar uiteindelijk zo´n beetje begreep had zij dít gekregen. Zij wees naar het glas in haar hand. Het was half gevuld met lauwe zwarte koffie waar een stuk vanilleijs in dreef, waar het stokje nog uitstak. Toen ik zei dat het er niet onsmakelijk uitzag, besefte ik pas dat ijskoffie een Amerikaans drankje was waar ook ik nog nooit van had gehoord. Ik vroeg mij af of het in de aanloophavens Lissabon, Casablanca en uiteindelijk Napels ook zo zou gaan: rommelig, luidruchtig, ongeduldig en voortdurend klagend hoeveel beter het leven in de States is. Toen iedereen uiteindelijk een zitplaats had en ik mijn ronde deed, was men rustiger, buitengewoon vriendelijk en communicatief. "Hey, boy, ever come to Texas, look me up I gotta job for you". Ik kreeg tegelijkertijd een visitekaartje in de hand geduwd en een diagram hoe het bedrijf te vinden in Triple Horse Shoe Junction. "Hello, Dairious, can I take your picture?"

Er werd dan een foto genomen met een Polaroid Land, waarna je twee minuten op de ontwikkelde foto moest wachten. Een kwaliteit van lik-m'n-vestje, maar wel de techniek van morgen. (Dachten iedereen tóen, toen een camara niet ook een telefoon was). "How come you speak the lingo? How many do you speak?" Vervolgens diep ontzag voor mijn kennis van "French, German, Swiss, Dutch, Flemish and Rotterdam Dialect". Een enkele keer gooide ik daar brutaalweg "Malay" bij: ik had tenslotte de Scheepsjongens van Bontekoe gelezen en kende alle Maleise woorden en uitdrukkingen die Fabricius onvertaald gelaten had. En dan was er natuurlijk de vaste vraag van veel Amerikanen: "How much do you earn?" Om vervolgens te concluderen dat iedereen in The States veel meer had en zich twee auto's kon veroorloven, met als finale conclusie: "but ofcourse we have a great democracy and donot like socialism". Ik lachte dan maar wat: van Sweden had mij al eens gezegd met Fransen en buitenlanders nooit over politiek, noch godsdienst te discussieren.
Na aankomst in de buitenwijken van Le Havre werden we van de passagiersroute afgerangeerd naar de vrachtroute de haven in en weldra stopten we voor het schip. De tijd was gevlogen en niemand had een dodelijke aanslag kunnen plegen op mijn gebrek aan kennis en expertise in het beoefenen van klantenservice voor de P & O. Ik vond dat dat wel een bedankje, in de vorm van een cruisevrijkaartje, waard was, maar de honden hielden zich koest. Zoals dezelfde P & O-honden zich 40 jaar later ook koest zouden houden. (Maar dat vertel ik je misschien nog wel eens). Ik reed met dezelfde, nu geheel lege trein mee, op de bok met bestuurder en de conducteur tot het station van Le Havre, waar we een paar glazen rouge in de kantine dronken, voordat de trein een officiële vertrektijd kreeg volgens het spoorboekje, en ik een gereserveerde 1ste-klas coupé voor mij alleen. Mijn twee nieuwe vrienden wuifden mij persoonlijk uit in St. Lazare. De laatste woorden van de conducteur waren:" Ils sont fous les Américains!"
(Wordt vervolgd)

Kwast:
een verfrissende zoetzure drank, die ik vroeger als kind op Java na school weleens van de baboe kreeg, als het erg warm was. De in onze moderne oren vreemde naam, is niet zo vreemd meer als je je realiseert dat het hier om een Nederlandse verbastering gaat van het Victoriaanse woord "Lemon squash", ofwel geperste citroen. Sinds mensenheugenis is deze drank als een commercieel, kant-en-klaar product in Groot Brittannië te koop, dat lemon (of orange) squash genoemd wordt, naar de vrucht die gebruikt is. (Misschien kun je tegenwoordig beter zeggen: gesynthetiseerd is). Er is nóg een typisch Engelse drank op de markt, die met water verdund moet worden: Lemon Barley Water. Barley water wordt getrokken van gerst (ongepeld) of gort (gepelde gerst) na een uur of zo gekookt te zijn, waarna het kookvocht gezeefd wordt. Vervolgens krijgt het vocht een toevoeging van suiker of honing en citroen- of sinaasappelsap. Omdat het koken van gerst het begin is van een biertje brouwen, denk ik dat deze vroege frisdrank oorspronkelijk een bijproduct was van de brouwerij. Lekker en bovendien een veilig drankje, na gesteriliseerd te zijn door het koken. Ik dronk bijna altijd kwast (citron pressé of orange pressé) op mijn terrasjes, in die warme Parijse zomer. Hier is het (eenvoudige) recept voor echte, verse kwast. Als je een kan maakt, vermenigvuldig dan het recept met het aantal glazen dat je wilt schenken.

Schenk in een limonadeglas ± twee vingers vers geperst citroensap met eventueel het vruchtvlees. 
Voeg naar smaak suiker of zoetmiddel toe.
Doe er een paar klonten ijs bij en vul op met lekker (bron)water. 
Roer goed door en drink langzaam met een rietje.

 

 

(Wonen in Frankrijk)



Alliançe Française en toplessjurken <<
Plaats een reactie

Karin F 17-07-2015 08:35
Wat kun je toch mooi verhalen over al je belevenissen Darius. Het is een genot om te lezen!
Karin F, ik kleur ervan. Fijn dat je het leuk vind. Ik heb meer complimenten ontvangen. Wist niet dat ik het in mij had. Kusje. Darius
 
1-1 van de 1