• Welkom
• Deze keer
• Vorige keer
• Recept-index
• Gastenboek
• Contact
• Registreer
• Prikbord

Wanneer ik vroeg in de ochtend mijn hond heb uitgelaten op een van de mooiste stranden van Europa, rij ik op weg naar huis even langs ons dorpspleintje, voor een kop dubbele koffie (een enkele koffie heet Bica = klein) en een hard broodje met kaas en ham of kluts-ei, of een stoeptegel cakeachtig geroosterd witbrood, warm-doordrengd van gesmolten gezouten boter. Het pleintje is niets anders dan een onaanzienlijke T-kruising afgezet met wat lage, redelijk onderhouden middenklasseflats, waarvan aan één kant de stoep een aantal keren breder is dan de andere zijde. Er is wat commercie: een dameskapper, een leeswarenkiosk, een slager en een onduidelijke textielzaak, alle niet ruimer dan een halve Nederlandse doorzonkamer. Alleen de nieuwe verfwinkel is een stuk groter. Dit alles in een kleine buitenwijk van een grote buitenwijk van Lissabon. Behalve de pastelaria, doel voor mijn ontbijt, zijn er nog een café, een restaurant en een take-out kippengrill. Je kunt de pastelaria (afgeleid van pastel = pastei of “zoet of hartig bakseltje”) niet vergelijken met de Duitse Konditorei, de Nederlandse koffietent of het Franse café. Het is de buurt-huiskamer, de buurt-thuiskamer, de hangplek voor volwassenen om roddeltjes uit te wisselen, je krantje te lezen, je even te verfrissen met drankje en/of een hapje tussendoor, om tussen de middag snel te menu-van-de-daggen, of om een zakenpartner te ontmoeten. En iedere combinatie of variatie daarvan. 
Elke cultuur wordt gestempeld door historie. De Portugese door bijvoorbeeld, maar natuurlijk niet alleen, een verleden van uiterste armoede, fascistische dictatuur en de overheersing van Moren en Spanjaarden. Dat lijkt te hebben geleid tot, (en dit is geheel mijn theorie), porties voedsel die altijd te groot zijn (uitvloeisel van ondergane armoede), het diep gewortelde wantrouwen jegens personen buiten de eigen familiekring (dictatuur), een gebrek aan vertrouwen van de staat in de burger (fascisme/dictatuur, die wetten in het leven roepen, die vergaande controlerende functies hebben) en een minderwaardigheidscomplex jegens Spanje (Spaanse overheersing en het kleine-broertje-gevoel). En, hier het meest relevant, het feit dat Portugezen zoetekouwen van jewelste zijn (Moorse overheersing en teveel nonnenkloosters). Zoetigheden, gebak en desserts vaak op geraffineerde wijze gemaakt met ontelbare eierdooiers en veel te veel suiker of honing, voeren hier dagelijks oorlog met het gezonde dieet en de pastelarias vormen het slagveld.

Wordt vervolgd.

Croquetes
Een populaire hartige snack in iedere pastelaria is de Croquete de Carne. Dit is een met de hand gevormd rolletje vlees, iets kleiner dan onze kroket, met ei en broodkruim gepaneerd en vervolgens gefrituurd of in ruime olie gebakken tot mooi bruin. Eet koud bij de borrel of serveer warm met gebakken aardappelen en sla. Gebruik het volgende mengsel:

± 500 gr fijn uitgeplozen restjes (soep)vlees (rauw rundergehakt kan in noodgeval ook), 1 ui en1 flinke teen knoflook, fijngehakt. Mosterd, peper, zout, gemalen komijn, milde paprika, naar smaak. Twee zeer fijn gesneden ontvelde en ontzade tomaten. Verder 1 vleesbouillonblokje, volledig opgelost in 2 eetl. kokend water, met 1,5 eetl. meel tot een glad papje geroerd. Kneed alles tot een homogene massa, maak rolletjes en paneer op de gebruikelijke wijze, alvorens te bakken/frituren. Doe dit, als je rundergehakt gebruikt, totdat je zeker bent dat e.e.a. goed gaar is, anders voor opdienen even bijgaren in de magnetron.

(Wonen in Portugal)