• Welkom
• Deze keer
• Vorige keer
• Recept-index
• Gastenboek
• Contact
• Registreer
• Prikbord

Ik word regelmatig geplaagd door (voornamelijk Nederlandse) gasten, vaak (nog) goede vrienden, die het leven in culinair opzicht anders aanschouwen dan ik. Niet zelden blijven zij steken, dáár waar de televisiekok ophoudt met dure liflafjes van schilderachtige  aard, meestal samengesteld van saaie, veilige ingrediënten. Even vaak gaan zij gebukt onder een persoonlijke lijst van etenswaren die zij "niet lusten", veelal in hun vroege kindsheid aan hun eigen nariteitenkabinet toegevoegd. Het resultaat van ouders die geen enkele poging hebben gedaan hun kind van jongs af aan eetcultuur bij te brengen, onder het motto "Wat de boer niet kent, hoeft 'ie toch niet te vreten". Vooroordelen, mythen en broodje-aap-verhalen over voedsel worden ongebreideld verweven met verschrikkelijke ziekten, kwalen en allergieën, om te verdoezelen "dat met dat niet lust", dat men "dit niet door de strot kan krijgen" of dat "zo-en-zo vies is". De laatste drie kwalificaties maken bij mij woorden los, door een ouderwetse grootmoeder ingeprent, in de trant van "dat mag je van eten nooit zeggen, denk aan de hongerwinter toen we niets hadden en denk ook eens aan al die hongerige kindertjes in Afrika". Standaard Calvinistisch dogma óf katholiek zendelingsgezwets, afgezien van het feit dat ik nooit een hongerwinter heb meegemaakt. Ik heb het dan over gasten, die geen kop en/of staart aan een vis op tafel wensen te aanschouwen en vaak zelfs helemaal geen vis-punt-uit. Zij verdragen geen knoflook, omdat je ervan gaat stinken of je bloeddruk te ver daalt, geen kaas omdat kaas stinkt en vol zit met dezelfde bacteriën als op zweetvoeten en bovendien mijden zij olijfolie omdat zoiets buikloop veroorzaakt. Gasten die bij voorbaat zeggen geen slakken, varkenspootjes of -oortjes te eten, noch ossenstaart, (omdat deze te dicht bij de anus wordt geoogst), om over kappertjes, zuidvruchten, cantharellen, tuinbonen, artisjokken, ansjovis en in zijn geheel klaargemaakte inktvis of schelpdieren niet eens te spreken. Ik ben op de vingers getikt omdat ik gemarineerde varkenswangetjes op de BBQ gelegd heb. Ik ben verguisd omdat door mij van diezelfde braai aangeboden vlees niet taaigrijs was van binnen, maar rand-van-de-dood-roze, en dat de daarbij geserveerde nieuwe aardappeltjes nog in de schil zaten. Ik ben streng toegesproken door lieden die stijf en strak volhielden dat je van sambal op den duur geheid keelkanker krijgt of een maagzweer, vaak tegelijkertijd, en dat grof zeezout slecht voor je is, behalve Himalayazout, dat in grotere hoeveelheid juist erg goed is voor je bloeddruk en, godbetere, je bloedsuiker. Als mijn diabetesarts dood zou zijn, zou hij zich in zijn graf omdraaien! Dat dit zout 300 km van de Himalayabergen gedolven wordt, in Karakorum, en daarnaast meestal stiekem uit Polen komt, wordt als negatieve onzin afgedaan. Dat het spul ernstig verontreinigd is, op het internet gemakkelijk te controleren, zou ook niet waar zijn, want die toevoeging is juist goed voor het aanvullen van de tientallen (mythische) essentiële bestanddelen van het bloed. Voodoo, voodoo, voodoo! Alsof bloed gips bevat. Daarmee zijn we terug bij de alomvattende, enige Nederlandse algemeen geaccepteerde lekkernijen: de boterham met pindakaas en de (met paardenvlees!) gevulde vleeskroket, de laatste verkocht onder het "wat-niet-weet, dat-niet-deert" principe. Maar daar wil ik het verder niet over hebben, want die "gerechten" kun je principieel nooit bij mij geserveerd krijgen.
Naast mijn voordeur, ingemetseld in de muur, bevindt zich de volgende geliefde uitspraak van mijn vader:

Misschien moet ik daaronder de standaarduitdrukking van mijn grootmoeder laten plaatsen:

De vriendelijk kijkende jongeman van linksboven **, de titelhouder van dit stukje, die nog steeds in goede gezondheid verkeert, zal denk ik nooit klagen over wat ik hem zou voorzetten, na zijn vrijwillige eetervaringen in Bangkok**. Hij mag altijd bij mij langskomen voor een maaltijd. Zolang hij eet wat de pot schaft. Vergeet vooral niet op de onderste link te klikken.

*    Allemaal beestjes:  http://www.youtube.com/watch

**  Beestjes Bangkok: http://www.youtube.com/watch

Erinaceus europaeus of Huïtzli-Putzli  (Stekelvarken) in klei.

J.W.F. Werumeus Buning was dichter, journalist, schrijver en culinair publicist, die al ver voor W.O.2 calvinistisch Nederland ervan probeerde te doordringen dat goed en lekker eten geen zonde was. Daarmee was hij, en niet Wina Born, zoals vaak gedacht, de eerste die gericht over Nederlandse en buitenlandse gerechten schreef. Als dichter heeft hij wijde bekendheid genoten, maar in de hedendaagse taal is zijn dichtregel "En de boer hij ploegde voort" nog steeds spreekwoordelijk. In 1957 gaf hij zijn Kookatlas uit, waarin hij met veel kennis schreef over buitenlandse gerechten. Het volgende bizarre recept wordt daarin beschreven als voedsel van Hongaarse zigeuners. Het is allesbehalve calvinistisch, maar spoort niet erg tot het veranderen van eetcultuur aan. Zijn stijl van schrijven is bloemrijk, wat deftig, maar nog steeds zeer onderhoudend. 

Vind aan het eind van de zomer een vlezige, niet te erg beschadigde, verse roadkill egel. Kneed met goede, zuivere boetseerklei uit de speciaalzaak, een bal om de opgerolde egel. Leg die voor ongeveer een uur in de roodgloeiend as van een goed vuur, gemaakt in een kuil waarvan de bodem en kanten met stenen zijn bedekt. Breek de hardgeworden klei met huid en stekels open. Verwijder, en eet, het vrijgekomen witte vlees en negeer de oneetbare ingewanden. W.B. zegt dat het vlees zeer smakelijk is, naar speenvarken smaakt, maar geeft geen verdere tips over wat erbij te eten. Speenvarken? Dan zou dit vlees in een vers hard broodje. met veel peper, het beste smaken. Eet smakelijk en laat mij weten of het lekker was. Ik heb gelukkig in Portugal nog nooit een egel gezien.

(Wonen in Portugal)