• Welkom
• Deze keer
• Vorige keer
• Recept-index
• Gastenboek
• Contact
• Registreer
• Prikbord

Ik geef ruiterlijk toe nog steeds kinderboeken te lezen. Ik lees Bob Evers boeken. Ik geef nu zelfs ruiterlijk toe dat ik intussen weet dat schrijver Willem zeer waarschijnlijk “fout” was en met de Duitsers heulde. Desondanks staat de hele Bob Evers serie nog altijd op de plank en, eens in de 6-7 jaar, als het buiten koud en nat is, begin ik bij nummer één en lees gestaag door tot en met de laatste die ik mijn bezit heb, rond de 50 stuks. Als ik onderweg ben, en ergens stop voor lunch, vraag ik, net als hoofdpersoon Arie, om dubbele biefstuk, waarvan niemand ooit weet of dat dubbeldik is of een portie van twee stuks. Ik ook niet! Dan besluit ik toch maar een kroket te nemen. Ik vraag echter nooit meer om een dubbele uitsmijter, ook een favoriet van de H.B.S.-ers, want die bleek in de echte wereld, die ene keer dat ik er om vroeg, uit een onmogelijke vijf boterhammen en vijf eieren te bestaan. Omdat de kok van mijn leeftijd was en maar naar mij bleef gluren, vermoedde ik dat ook hij er ooit eens over gelezen had. Dan maar een enkele. Ik drink er nog steeds Coca Cola bij, immer geïnspireerd (of geïndoctrineerd?) door de sluikreclame in de boeken, en eet altijd een reep toe, die ik "met mijn roofdiertanden" afhap. Thuis snoep ik nog regelmatig een hardgekookt ei met mosterd (of hete sambal), een standaard opkikkertje van mijn held Arie, al doe ik dat buiten het gezichtsveld van mijn echtgenote en kinderen, die daar niet tegenkunnen*. En als ik er zo nu en dan de pest in heb, wil mijn samenvattende krachtterm nog steeds het woord “gloeiende” in het midden bevatten, niet altijd even netjes, in ieder geval wel Nederlandser dan ditfuckingdat, zo in zwang bij sommigen, "omdat dit echt Amerikaans klinkt". De Hollander op de glijbaan van de  Hollywoodcultuur. Wat de niet-culinaire aspecten van de boeken betreft: mijn dromen de wereld te zien, de Stille Zuidzee-eilanden en Amerikaanse staten te bezoeken, in Amerikaanse auto’s te rijden (tegenwoordig geen pretje!) en zelfs F.B.I.- en vergelijkbare agenten te leren kennen, zijn allemaal waarheid geworden. Ver vóór de hedendaagse massatoeristen hun goedkope vliegtickets konden boeken. Alleen boeven op de kop slaan, het daarna inrekenen van het tuig en het toepassen van ingewikkelde natuurkundige formules, voor welk gebruik dan ook, zijn aan mij voorbijgegaan. Gelukkig maar. Evenals het bezit van rood haar en veel sproeten.

Foute Willem, je hebt het nooit kunnen weten, je hebt mij nooit gekend, maar je hebt een grote, positieve invloed gehad op mijn leven. Dank daarvoor.

* Minder opvallend en net zo lekker is een Broodje Indisch Ei, dat ik zelf wel eens tussen de middag klaarmaak: een zacht broodje belegd met twee (warme of lauwe) halve harde eieren, besmeerd met lekkere sambal badjak, op een aantal plakjes komkommer. Daarover een flinke lepel goede. eveneens warme, satésaus. In een populaire broodjeszaak in de buurt van een voormailige werkgever in Rotterdam, werd deze concoctie op de kaart gezet, inclusief sambal badjak en lekkere pindasaus uit de Indische winkel, na enkele keren op mijn aanwijzing zó voor mij op bestelling te zijn samengesteld. Helaas was de baas-kok oorspronkelijk wel accoord met de aankoop van een pot behoorlijke badjak, maar ging na verloop van tijd terug naar het gebruik van de liefde- en smakeloze Gouda's Glorie. Wat een zacht ei! Dit broodje was intussen misschien net zo beroemd geworden als een Broodje Kapsalon.