Kookboekpraatjes vullen gaatjes!




(Fernando Pessoa, Portugese dichter, 1888 - 1935)

Verder verplicht zij ons de meest verschrikkelijke lokale tv-programma's te bekijken en stelt daar enthousiast vragen over. Ergens zijn we de draad in onze leerboeken kwijtgeraakt en werden wij sindsdien vergast op het analyseren van poëzie van het kaliber Portugese - Shakespeare. Onbegrijpelijke oude gedichten, die door Professora Mafalda met verve worden gedeclameerd, terwijl wij hoopten dat zij ons zou leren hoe wij ons in de bakkerswinkel verstaanbaar kunnen maken. Tot overmaat van ramp vond zij dat het leren van één verledentijdsvorm wel plicht was voor de cursus, maar onvoldoende in háár opinie en legde ons nog twee tijden op. Een aantal leerlingen werd opgedragen niet twee keer per week te komen maar drie of vier keer, en wee je gebeente ... ,want haar afkeuring voor niet verschijnen kon overduidelijk zijn. Daarnaast wist zij altijd oudere leerlingen van de dagschool te vangen voor "vrijwillig" werk met de buitenlanders, een verdere verzwaring van de les voor studenten.
 
Het afsluitend examen vorige week was een farce. Waar de West-Europeanen met alleen een pen het examen ingingen, hadden de Oost-Europeanen stapels boekjes en briefjes meegebracht, onder de tafel binnen handbereik, die zij kennelijk in het geheel niet opmerkte. Er werd nageslagen, afgekeken en gefluisterd in het Russisch, Bulgaars en Roemeens dat het een lust was en op het eind werden lijsten met antwoorden naar de hele zwakke broeders doorgesluisd. Zij bleek zo doof als een kwartel en zo blind als een mol.
 Vlak na het examen was er een afscheidsborrel voor al haar klassen. Bijna alle leerlingen waren geslaagd. De West-Europeanen waren blij dat hun cijfers ruim voldoende, waren zonder spieken. De Oost-Europeanen waren uitgelaten dat zij nu eindelijk hun Portugese paspoort konden gaan regelen, ondanks hun chronische alfabet- en spellingsproblemen. Dankzij de blindheid en doofheid van Mafalda, die opeens volledig genezen bleek. Een wonder op zich. Een cursist vertelde toen, dat de Professora op vrijdagen, haar vrije avonden, gratis les gaf aan een klas gevorderde buitenlanders, waarvoor geen vervolgcursus bestond. En er hing, grotendeels dankzij haar, opeens een mededeling op de deur dat er vanaf a.s. september wél een B-cursus zal zijn. Het werd toen bekend dat diverse leerlingen in onze klas nooit waren ingeschreven voor de cursus, omdat hun papieren niet in orde waren. Zij liet deze verstekelingen meeliften uit compassie. Het bleek dat de pijnlijke zangbezoeken aan de lars, werden geïnspireerd door het verblijf van haar eigen Alzheimer-moeder in zo'n instelling. En tijdens de borrel, waar zij elke seconde blijheid uitstraalde tussen haar kudde, daagden plotseling alle jonge helpers op in keurige verkennersuniformen: de Professora had hen en masse de mogelijkheid gegeven huispunten te verdienen met hun medewerking aan de klassen.
 Mafalda heeft zich onvermoeibaar met ons leven bemoeid, om zich beyond the call of duty van haar taak te kwijten.

Twee dagen ná die borrel werd ik voor een bacalhau-grill uitgenodigd door mijn goede Portugese vriend Ollie, die vloeiend Nederlands spreekt. Grappig genoeg woont hij in Ourém, op een korte steenworp achter Fátima. Al zijn vrienden waren er. Niemand van hen sprak een vreemde taal. Er gebeurde toen een wonder: opeens sprak ik mijn nieuwverworven Portugees. Iedereen verstond mij en ik begreep iedereen. Ik kreeg zelfs menig gemeend compliment voor mijn kennis. Ik schaam mij nu dat ik Mafalda weleens gekscherend Mussolini heb genoemd  achter haar rug. Want deze vrouw, met haar supergrote hart en super-energie heeft wonderen verricht. Zij verdient groot respect. Zij mag heilig verklaard worden; ik zal niet tegenspreken. Bovendien heb ik tenminste dertig namen van volwassen Engelsen en Ukraïners, Russen en Amerikanen, Duitsers en Bulgaren, Moldaviërs, Roemenen en Denen, die het wonder met mij hebben ondervonden. 

 

 

Gegrilde bacalhau volgens Ollie's vrienden. (Bacalhau assado)

De nationale lekkernij van Portugal heet bacalhau, identiek aan de bakkeljauw uit de Surinaamse winkel. In Portugal onderscheidt men diverse kwaiteiten van deze gezouten en daardoor semi-droog geworden kabeljauw, gebaseerd op het gewicht van de gebruikte vis, dus uiteindelijk de vleesdikte van de moten die daaruit worden gesneden. Stokvis is tot 20% van het oorspronkelijke gewicht gedroogde vis, niet alleen kabeljauw maar soms ook andere vis, zonder gebruik van zout. Stokvis is dus niet hetzelfde als bacalhau. Helaas vindt er tussen deze twee soorten nogal eens een begripsverwisseling plaats.

De heren hadden een dikke kwaliteit vis uitgewaterd en ontzout en daarna de moten afgedroogd. Die werden op een goed, niet vlammend BBQ-vuur gelegd en langzaam gegrild. Toen de vis prachtige overdwarse zwarte strepen had, zonder glazig vlees, werd deze in een platte schaal gelegd en met twee vorken tot schilfers uitelkaar getrokkken en van de graat gehaald. (Graten kunnen nu eventueel uit de schaal verwijderd worden. De Portugezen zitten daar echter niet mee). Daarover werd ruim klein gesneden verse knoflook gestrooid, idem hele zwarte olijven en het geheel kreeg een goede douche van beste kwaliteit olijfolie. Iedereen belegde hiermee stukjes vers grof brood, dat uit het vuistje werd gegeten. Al dan niet na dopen in de heerlijke saus van vissap, knoflook en olie. Iedereen tapte van de frisse rode boerenwijn direct uit een van de 28 vaten, die in het loodsje stonden, waar een ruwe eettafel met banken stond opgesteld. Als bijgerecht was er  groene sla met stukjes komkommer en gesneden ui, met zout en olijfolie. En verder stond er een verse tomatensalade op tafel, ook met zout, om het sap eruit te trekken en, uiteraard, wat olijfolie. De wijn was van eigen  terrein (ik schat dat er 50 kubieke meter stond te rijpen) en de olijfolie kwam uit een ton van Ollie, die vorig jaar een fantastische oogst had.

 

 

 

 

 

 

 

(Wonen in Portugal)



>> Allemaal beestjes
Het wonder van Fátima (1) <<
Plaats een reactie

Else 24-07-2011 10:43
Een warme groet uit Poiares. We spraken elkaar de laatste keer bij "the boys"
Ik wilde even melden dat ik erg enthousiast ben over je stukjes. De recepten ga ik uitproberen, je zult het wel niet erg vinden dat ik ze heb uitgedrukt?? Het stekelvarken gaat me te ver....
De perikelen op de talencursus vond ik erg amusant, wij hebben vergelijkbare ervaringen. Veel grammatica en weinig bruikbaars voor het gewone leven. Maar toch gaan we vooruit.Zou er nog eens een stukje over Indië inzitten.? Mijn hele familie zat er voor de oorlog en net toen mijn moeder bezig was haar hutkoffers in te pakken, brak de oorlog uit en "bleef zij hangen aan mijn vader"Dus niks Indië. Ik heb mijn bestaan hier aan te danken. Maar altijd verhalen over Indië , is wel de verklaring voor mijn interesse.Toen ik mijn koffer had gepakt om na het overlijden van mijn echtgenoot naar Bali te gaan op vakantie, ontplofte daar toen die bommen. Remember? Negatief reisadvies deed mij toen besluiten om er niet heen te gaan. Nog steeds spijt van. Wim wil die kant niet op ! inmiddels vinden wij het rustige leven hier in Portugal ook wel erg prettig hoor.Een mens wordt ook een jaartje ouder tenslotte.
Dank voor je stukjes and keep the good work up !
Else
Leuke reactie. Dank. Darius.
Zomaar 16-07-2011 15:41
:) Leuk stukje. Ik heb beide hoofdstukken met plezier gelezen. Het is opmerkelijk dat iemand de gewone dingen van het leven zo onder woorden kan brengen, dat het een groot feest of buitengewone ondervinding lijkt te zijn geweest. Geniet van uw leven in Portugal. En wij zullen genieten van uw blog. Groeten van Debbie.
Een feest van leuke mensen ontmoeten en daarnaast een moeizame plicht en inspanning die achteraf buitengewoon blijkt te zijn. Het is maar wat je van het leven wenst! Ik stel je reactie buitengewoon op prijs. Darius.
 
1-2 van de 2