Dit verhaal is reeds eerder in "Das Schwein" verteld.
Het moet al redelijk lang geleden in begin december gebeurd zijn: Hamburgs Freihafen was nog niet door de E.U. opgeheven, er waren in Nederland nog geen Regenboog Pieten of Kerstmannen gesignaleerd en Sint Nicolaas was nog steeds de enige beschermheilige van kinderen, hoeren en zeelui. Op basis van de laatste categorie had de populaire, goedlachse dominee van de Nederlandse Zeemanskerk besloten zichzelf tot bisschop te verheffen, als een soort oecumenische cross-over. Hij zat naast mij in een taxi die voor de hele avond was afgehuurd, tot in de puntjes gekleed in tabberd met veel rood en goud, witte handschoenen met koperen pinkring en rode neprobijn. Een mijter lag op zijn schoot, een staf in twee delen onder onze voeten. Ik zat naast hem als het resultaat van enige druk van zijn kant om als Zwarte Piet met hem die middag en avond een buitendienst te lopen.
Al snel reden we de brug over de vrijhaven in, zonder door iemand gestoord te worden en begonnen de late-middag-lijst van Groningse kustvaardertjes af te werken, die hij van de havenauthoriteiten gekregen had. In het begin verliepen onze onaangekondigde bezoeken wat stijfjes en formeel, maar elke gezagvoerder stond erop Bisschop een kouwe ouwe klare aan te bieden en een rum-cola aan zijn Piet. Onze spirituele tocht veranderde langzaam in een tocht der spiritualiën: de stijfheid verdween gestaag en iedereen kreeg groot plezier. Na het achtste schip had Sint problemen om met zijn mijter op het hoofd de gangway af te balanceren en Piet gebruikte de staf nu regelmatig om zich omhoog te trekken en in evenwicht te houden als een koorddanser. Op zichzelf geen slecht idee, want het ding was een rare concoctie van een lokale smid, die kennelijk nog nooit in een kerk was geweest, waardoor het laswerk leek op een reusachtige ladinghaak. Na nog een paar bezoeken, deze keer aan grotere schepen, begon Dominee wat woorden en delen van zinnen over te slaan en ik merkte dat ook mijn conversatie imperfecties begon te vertonen, waardoor ik meer op een Moor begon te lijken dan ik mij had voorgenomen. Gelukkig hadden we nog maar één boot te gaan en vlak voor middernacht namen de kapitein en eerste stuurman daarvan uiteindelijk afscheid van ons. Net voordat we de trap afbalanceerden gaf de kapitein een pakje aan Sint-Dominee en uit de kombuis verscheen een kok-bakker, die een grote met marsepein en room opgemaakte taart aan mijn zorg toevertrouwde. Een cadeau voor de Zeemanskerk, dat in de komende dagen bij de koffie van pas zou komen.
In de taxi, op weg naar de uitgang van de vrijhaven, zag ik dat mijn schmink er nog redelijk uitzag, maar dat een groot deel van de lippenstift was achtergelaten op de colaglazen aan boord. Ik zag er wat grotesk uit in mijn paarse, kunstzijden pofbroek afgezet met felgekleurde strepen en de lange zwarte dameshandschoenen, die ik nog steeds aanhad. De muts was afgezakt, maar plakte door specie van zweet en zwartsel stevig op mijn voorhoofd en de veren wezen alle kanten op. Gelukkig stond de taart stevig op mijn knieën. Zijne Heiligheid zat rustig naast mij, de ogen gesloten alsof in meditatie, de bovenbenen tegen elkaar, de mijter op schoot, de handen lichtjes gevouwen in de ruststand. Zijn korte donkere haardos, met een kale plek plek op het hoogste punt, vloekte met de weelderige toneelbaard, -snor en -wenkbrauwen van echt haar, die weliswaar nog steeds aan zijn gezicht plakten, maar enige streken verschoven waren. Wij zagen er beiden enigszins versleten uit. En zo stopte de taxi bij de overgang naar de stad, aangehouden door een beambte, die wat vreemds had gezien in het voertuig. "Haben Sie etwas anzumelden?" vroeg de man ons achterdochtig bekijkend door het zijraam, alsof hij net een samenzwering had ontdekt tot het smokkelen van verkleedkostuums. "Nein", zongen wij triomfantelijk in koor, wat hard misschien, maar gelukkig niet hard genoeg om echt aangeschoten te klinken. "En wat is dat dan?", wilde hij weten, terwijl hij naar de taart wees. Tot mijn verbazing lichtte hij de taart van mijn schoot en verdween ermee in zijn kantoor. Toen hij na een paar minuten terugkwam, overhandigde hij mij de taart én een officieel document. Het was een belastingimportfactuur voor "een geschatte hoeveelheid van 300 gram suiker, gebruikt in de bereiding van een 1500 grams taart: 90 Pfennig". Vandaag, anno 2011, zou dat overeengekomen zijn met minder dan 150 cent, geldontwaarding meegerekend! Omdat wij uiteraard geen geld bij ons hadden, betaalde de taxichauffeur onze schuld aan de staat. Toen de taxi de de brug opdraaide richting centrum, begon ik verbolgen stoom af te blazen naar Dominee over domme douanebeambten. Hij begon echter zó hard te lachen dat de ramen schudden. Zijn gevouwen handen óp de mijter ontvouwden zich langzaam en verdwenen tussen zijn bovenbenen ónder onder de mijter. Plotseling verscheen een literkruik beste belastingvrije Bols, het ongedeclareerde cadeautje van de laatste kapitein.
Melinatsilakis cake
Een snel te maken cake:
Klop 250 gr boter tot romig, voeg dan 2 eieren toe, klop, daarna 250 gr zelfrijzende bloem, klop, en wanneer glad voeg weer 2 eieren toe, klop, dan tussen 100 tot 200 gr suiker naar smaak toevoegen en vanille naar eigen inzicht, klop, en op het allerlaatst nogmaals een 5de ei inkloppen. Het resultaat is een dik beslag. Dit is 10 minuten werk.
Schenk alles in een beboterde quicheschaal of -blik, beleg beslag met partjes geschilde appel of peer, of ander (niet te nat) fruit en duw het fruit in het beslag. Je kunt ook rozijnen e.d. gebruiken. Bak zonder deksel voor 30-40 minuten in een voorverwarmde oven op 160°C, tot mooi bruin of een satéprikker er droog uitkomt. Je moet de cake niet uitstorten na afkoelen, maar in de schotel snijden en vervolgens (bv. warm met ijs) uitserveren.
Dit recept is niet alleen onfeilbaar, het is ook lekker en zeer geschikt om door kinderen te maken.
P.S. Omdat ik een van de laatste keren geen vanille-essence meer had, heb ik er cocos en panganpasta ingedaan.
Dat viel beslist niet tegen, als je daarvan houdt tenminste.
(Ik heb vóór het plaatsen van dit recept nog snel een cake gemaakt en kokend heet bij de middagkoffie gegeten, bestrooid met kaneel!)
| Dixan | 07-02-2012 17:14 |
| Schijnheilig moet ik echt verbeteren. Het doet pijn aan mijn ogen. En dan ook maar: oecumenisch. Overigens een mooi verhaal, zeer begrijpelijk voor iemand die in HK Zwarte Piet was bij een Sinterklaas, die ook steeds meer de hoogte kreeg. Mijn ergste incident als Sinterklaas had ik toen bij het boarden van Smit Spanje, op weg naar het hoofdkantoor mijn mijter door een rukwind in het water tussen sleepboot en kade werd gezwiept!
Uiteraard heb je gelijk. Is er bij het schrijven en het nalezen doorgeglipt en kennelijk ook door de spellingcontrole geslipt. Darius buigt deemoedig het hoofd.
|
|