Jamey kwam náár zijn werk, maar deed gėėn werk. Als product van een gefortuneerde familie, (want hij was inderdaad een achterkleinzoon van de beroemde uitvinder en fabrikant wiens achternaam hij droeg), was hij niet gewend iets proletarisch als werk te ondernemen. Ryan en mij kon dat niets schelen. Voor ons was de jongen geen bedreiging, maar een kans: omdat hij graag uit wilde in het havenkwartier en wij weg én steg kenden, betaalde hij zonder met de ogen te knipperen alle kosten, die wij op onze nachtelijke gidstochten tegenkwamen, uit zijn diepe beurs. Ryan en ik zaten iedere volgende dag klokslag negen klaar voor onze taak op onze stoelen. Misschien niet altijd even fris en vrolijk, maar wel in staat opdrachten naar behoren uit te voeren. Jamey verscheen zelden voor elf uur, altijd met een kater zo groot als een sneeuwluipaard.
Na enkele vrolijke, maar lange, bierdoordrenkte nachten gaf Jamey te kennen er de volgende avond alleen op uit te willen gaan. Wij vonden dat allang best na de vermoeiende week, die gevolgd was op de aankomst van de Amerikaan. Noch stoorde het ons dat hij ook de volgende avond niet mee wilde naar de gezellige Deense Zeemanskerk, waar inmiddels twee leuke, nieuwe au pairs waren aangekomen uit Kopenhagen, die naar wij vonden, onze hormonale snuffelaandacht beter verdienden. Ryan vatte onze gevoelens kernachtig in het Engels samen: When one is meeting saucy girls, who needs a Rich-shit?
Alsof een gepikeerde Jamey dit gehoord had, kwam hij de volgende dag en de dag daarna niet op kantoor opdagen. Niemand keurde dit die eerste twee dagen een gedachte waardig. Hij werd niet eens gemist, maar na drie dagen de jongeman niet gezien te hebben, belde iemand met het hotel en kreeg te horen dat hij ook dáár al drie dagen en nachten niet gezien was. Algemene paniek volgde. Ryan en ik werden door het kantoorgezag aan een verhoor onderworpen om te ontdekken of wij enig licht konden werpen op deze verdwijning. Dat konden wij niet. Omdat het te vroeg geacht werd de politie in te schakelen, kregen wij van onze chef met onmiddellijke ingang vrij. Tegelijkertijd kregen we tot onze verbazing en genoegen een groot bankbiljet toegeschoven met het verzoek die middag en avond op kosten van de zaak de sporen van Mister Big Foot te volgen, die wij al enige avonden tevoren met deze nieuwe collega uitgezet hadden. Het salaris van de angst! Dit moet de eerste keer zijn geweest in mijn loopbaan, dat ik ergens een onkostenvergoeding voor ontving!
Wordt vervolgd
De omelet van schoonmoeder
Eind vorig jaar heb ik op een late dag de Mont Saint-Michel in Normandië bezocht. Het was al winter en het was koud. Dat was de reden dat er geen toerist te zien was en ik de hele dam voor mij alleen had. Achter de vlaagmist zakte de oranje zon in de oceaan, met een schoonheid, die betere mensen naar de verfkwast doet grijpen. Na mijn halfuurtje genieten ging ik zoeken naar een Omelette de la Mère Poulard om de dag op gepaste wijze af te sluiten. Helaas was het restaurant gesloten en bleek één omelet meer dan een maaltijd voor twee personen te kosten. Voor een opgeklopte bak eierschuim met room in een alternatief eethuis wilde ik mijn fruits de mer die avond niet mislopen en reed door naar mijn hotel, 30 km verderop. Tijdens deze rit herinnerde ik mij het standaardrecept voor omelet van mijn Schotse schoonmoeder, die eveneens gemaakt wordt met geklopt ei. Ik geeft het hier aan je door:
Voor twee personen
1. Klop 3 eierdooiers tot dik.
2. Klop de eiwitten tot stijf.
3. Verhit een kluitje boter in een niet te hete pan, schenk eerst de dooiermassa hierin, gevolgd door de witten. Verdeel e.e.a. zorgvuldig.
4. Serveer wanneer gaar; niet keren. Eventueel met zout en peper.
Als je een eetl. suiker toevoegt aan zowel de dooiers als de witten vóór het kloppen en op het laatst jam of aardbeien toevoegt op een helft van de gare omelet, dan vouw je de andere helft over en heb je een heerlijk dessert.
Darius