Kookboekpraatjes vullen gaatjes!




De eerste zon maakt mij vroeg wakker. Het is al 22 graden als ik een half uur later met mijn honden in de auto aan het einde van een doodlopend weggetje parkeer, naast een vervallen timmerfabriek. Als ik uitstap is het stil, op een in de verte blaffende hond na. De twee Jack Russells schenken er geen aandacht aan en rennen met hun staart omhoog opgewonden vooruit in de verwachting een hagedis te kunnen verschalken. Ik volg het pad naar het beboste deel van de Sintra voetheuvels. Alle 300 km paden zijn sinds een jaar geheel ontdaan van 4WD's en crossmotoren. Groepjes fietsers zijn nu de enige semi-mechanisch gedreven medepadgebruikers, maar de pedalista's liggen op dit moment kennelijk nog ergens te ontdooien: er is niemand, behalve ik. Op het moment dat ik de boomgrens passeer stap ik een vochtige koelte binnen, overheerst door een aardse geur van rottende bladeren. Vogels zingen naar elkaar, een specht speelt op zijn bongo. Een slang glijdt, verder ongezien, door wat gras in de richting van een stroompje. Ik besluit het pad ernaast te volgen in de richting van een open veld. Steenslag knarst onder mijn schoenen, de honden blaffen, maar ik trek voort. Ik hoor vreemde kloppende geluiden, de honden grommen en ik sta plotseling oog in oog met enkele loslopende verwilderde paarden, die mijn pad letterlijk kruisen. Ik heb niets met paarden, behalve met paprikapoeder in Hongaarse worst en sla snel een klein paadje in dat mij tot mijn verrassing naar een eenzaam, verlaten 17de eeuws kerkje leidt. Op het bankje naast de getraliede voordeur rust ik even uit en laat de stilte op mij inwerken. Zelfs de honden staan een moment bewegingsloos. We kijken naar een enorme waterput vol kwakende kikkers en een oude kalkbrandoven. Daarnaast staan de ruïnes van een schuur en drie piepkleine huisjes, zonder daken, zonder ramen of sponningen: cellen van monniken, die op deze afgelegen plek voor God en hard werk hadden gekozen. Tussen de dakloze resten van de kalkopslag ligt een dikke mat gemaakt van kokosdoppen en pisangbladeren. Landschapkunst van de hand van een Mozambikaan, gesponsord door het lokale museum. Na enige minuten van gepaste contemplatie vervolg ik mijn weg.
Ik loop een willekeurige afslag in langs een oud muurtje met een irrigatiegootje over de bovenrand, richting een mini-akkertje met pronkbonen, die wigwamstijl opgebonden in de vroege zon naar mij lonken. Tussen de groene wigwams liggen knaloranje pompoenen zichzelf lui vet te mesten. Een groot laag, goedgevormd gebouw ontvouwt zich langzaam aan mijn zicht, als ik de bocht van de heuvel volg. Ik roep de honden en lijn ze aan. Op dat moment hoor ik een aantal schrille kreten en het geluid van een schelle ruzie. Over de muur zie ik personeel in witte ziekenhuiskleding, dat een opstootje op een binnenplaats ontbindt door mannen en vrouwen met de arm op de rug gedraaid naar binnen te duwen. Op een hoog hek zie ik dan een groot bord, dat (politiek correct) meldt dat ik naast en iets boven een psychiatrisch hospitaal sta. Ik herinner mij opeens dat een buurman mij ooit minder peecee vertelde, dat er in een naburig afgelegen dal een groot gekkenhuis staat. Nu door toeval gevonden. Nieuw hysterisch geschreeuw breekt uit. Ik trek de honden naar mij toe en besluit via de verharde weg naar de auto te lopen.
Mijn dag is nu echt begonnen. 

 

Broodje kaas? Rarebit?

Kaas is in veel culturen een populair broodbeleg. Het is dan niet zo verwonderlijk dat met het broodje kaas vaak geëxperimenteerd wordt om er meer cachet aan te geven, als het om kaas gaat in zijn simpelste vorm. Want kaas kan gecombineerd worden met zout, zoet, zuur en combinaties daarvan. Soms "ingebouwd", soms als toevoeging. De combinatie kaas met jam is bekend in Nederland, evenals kaas met mosterd of met augurk. In Nieuw Zeeland at ik regelmatig geraspte cheddar gemengd met vers gesnipperde uit. In Engeland is kaas met Branston pickle of piccalilly en zelfs sweet mango chutney een populaire combinatie, met tegenwoordig kaas en Marmite als de nieuwe trend. Ook in Denemarken is jam een geaccepteerde toevoeging en een scheut aquavit over zeer oude kaas een niet uitgestorven gebruik. Uit zeer betrouwbare bron weet ik dat de Zweden vroeger restjes kaas in aquavit oplosten gedurende het jaar, om met de Kerst als mengsel op roggebrood te smeren. Ik heb er op internet helaas niets over kunnen vinden. In Amerika is kaas met jalapeño een geliefd product, terwijl Nederlandse kaas die stijf staat van de sambal oelek in Groot-Brittannië populair aan het worden is. Ik houd het liever bij plakjes oude kaas belegd met een of twee in de lengte doorgesneden zoete rode lomboks, met of zonder zaadjes, afhankeijk van mijn humeur. Geraspte kaas met grove mosterd en een scheut room tot een pasta gewreven, is een lekker pittig beleg dat van karakterloze kaas iets nuttigs maakt. En wie kent niet de tijdloze combinatie van kaas en gember? Voor een broodje alleen weggelegd in de vorm van gemberjam op kaas, of gehakte gember gemengd met geraspte kaas en een scheutje gembervocht.

Niet echt een broodje kaas, maar een Britse vorm, naar men zegt uit Wales, is de rarebit. mijn lunchfavoriet:

In een steelpannetje smelt 1 eetl boter op een lage vlam, roer er 1 eetl bloem door tot glad, zonder bruinen. Klop er met een garde 5 dl lauwe melk in, verhoog de vlam en blijf kloppen tot het mengsel aan de kook komt en dikker wordt. Zet de vlam laag, haal de pan van het vuur en voeg 250 gram pittige Gouda, 1 eetl pittige mosterd, 1 eetl Worcester sauce, een goede portie vers gemalen peper en 5 dl sterk bier toe. Terug op het vuur, roeren tot gesmolten en egaal.
Neem van het vuur en klop tot slot een ei door de saus. Laat afkoelen.
Rooster korstloos witbrood (casino bv.) tot lichtbruin, besmeer met het kaasmengel en plaats onder een gril tot mooi bruin. Eet warm als is, of besprenkeld met Worcester sauce, of, mijn favoriet, Heinz ketchup.
Een variatie is een heel dun gesneden plak verse ananas op het brood alvorens alles met de saus te besmeren.

 

 

 

 

 

 

 

(Wonen in Portugal)



>> Goeling
De ontdekking <<
Plaats een reactie

Wouter 10-06-2012 07:25
Kaas en kaasjes; heerlijk. Hoewel je moet uitkijken voor de Franse kaasjes die vaak uit rauwe melk worden bereid en waarvan de schimmel niet altijd goedaardig schijnt te zijn......
Maar goed, was enigszins verbaasd te horen dat Yorkshire behalve om haar pudding ook vermaard is om haar Rubarb Cheese? In die driehoek schijnt de beste rabarber van Engeland te worden gekweekt. Heb vele combi's al geproefd behalve deze dan...
Lijkt me lekker dat frisse zacht zure (en zoete?) in de kaas met een versgebakken bruinbrood met een likje roomboter ertussen........
(die geitenboerderij bij ons in de buurt experimenteert er ook lustig op los met allerlei kruiden en groentecombi's. Maar geitenkaas is weer een ander chapiter. You like it or you hate it).
Als ik je commentaar lees begint bij mij het water weer in de mond te lopen. Dat van de rabarber is juist. Er zit aan die Engelse rabarber een fijne wijnsmaak en lichte zuurheid. Niet de zuurheid van het lokale product dat je elders moet compenseren met suiker. Omdat het vaak over-gecompenseerd wordt met teveel suiker krijg je dat slijmerige. Dank voor je reactie. Darius
Boxertje-44 03-06-2012 16:00
Well done, (vermeende) oud-collega (zie mijn eerdere reactie), U geeft een sfeertje weer, waar ik een soort weemoed van krijg. Ik lees graag meer van dit tempo doeloe-achtig soort proza. Met aanmoediging en vriendelijke groet.
Johan B.
Ik doe mijn best. Dank voor uw vriendelijke woorden. Darius
 
1-2 van de 2