Wanneer je als Europeaan San Francisco bezoekt heb je 96,7 % kans dat het volgende gebeurt:
- Iemand zal je trots vertellen dat de Californiër leeft in de spirit van
"Go West, young man", naar de uitspraak van John Soul.
- Je zult horen dat een goldrush-goudzoeker, op zoek naar een borrel ooit zei:
"There is gold in them thar' hills".
- Iemand zal je met onverholen chauvinisme uitleggen dat de Dry Martini uitgevonden is in onooglijk Martinez, aan de andere kant van de Bay.
- En tenminste vijf Friscoërs zullen neerbuigend naar Oakland wijzen en zeggen:
"There is no there, there", onwetend wie dat officieel vastgesteld heeft, áls het überhaupt ooit gezegd is.
Recentelijk onderzoek wijst uit dat John Soul nooit gesproken heeft over westwaarts trekkende jonge lieden en dat journalist Horace Greeley, die als volgende die eer wordt toegekend, heel andere bewoordingen heeft gebruikt. De man, die zei dat er goud in de Bear Mountains te vinden was, ten oosten van SFO, heeft nooit bestaan. De man die wél iets dergelijks zei, "There is millions in it", duidde op goudvelden in Georgia, en wordt slecht geciteerd, in een verkeerde context. Het is triest, maar ook het Dry Martini verhaal is kul. Er doen wel tien verhalen de ronde over waar de Dry Martini voor het eerst geschonken werd, van Martinez tot New York tot Londen, op momenten die soms bijna 30 jaar uit elkaar liggen: niemand weet het. Bovendien is men het tegelijkertijd niet eens over het oorspronkelijke recept, omdat daar ook een 10-tal van bestaan. Behalve in Martinez, uiteraard, waar men probeert de gelovige toerist te lokken op zoek naar een verhaal, iemand die anders nooit zou piekeren over een bezoek aan dat gat. Gelukkig hoef ik je niet helemaal teleur te stellen: "There is no there, there" is een uitspraak van dichteres en schrijfster Gertrude Stein, die ooit in Oakland woonde. Gertrude, telg uit een gefortuneerde familie, leefde van 1874 tot 1946, waarvan een groot deel in Frankrijk, waar zij ook overleden en begraven is (Père Lachaise). Zij heeft boeken en gedichten geschreven en is bekend geworden door een aantal van haar uitspraken (Zie ook een vorig stukje). Haar vriendschap met de internationale beau monde en avant-garde van haar tijd, waaronder Pablo Picasso, die een (gelukkig figuratief) portret van haar heeft geschilderd, is legendarisch. Zij had de tijd en middelen om een belangrijke kunstcollectie aan te leggen, waarin verschillende artiesten uit haar vriendenkring vertegenwoordigd waren. Gertrude had een langjarige lesbische verhouding met Alice C. Toklas, die hun huishouden bestierde. Na de dood van Stein, die al haar kunst aan Alice naliet, hebben nabestaanden via de rechter de gehele verzameling bij Alice ingevorderd, waardoor de vrouw niets meer had en in feite door ongebreidelde hebzucht tot de bedelstaf werd veroordeeld. Om zichzelf een inkomen te verschaffen heeft Alice het boven afgebeelde kookboek geschreven met een uitgebreide beschrijving van het leven van G.S., met zichzelf "in de marge". Waarom Stoute Alice? Toen zij in opdracht van haar uitgever klaar was met het manuscript, gevuld met verhalen en recepten (die tegenwoordig ouderwets of te duur zijn voor de gemiddelde lezer), vond deze dat het receptendeel net iets te summier was en vroeg haar dat aan te vullen. Toklas heeft toen al de vrienden en kennissen die in het verhaal voorkwamen gevraagd mee te werken aan hoofdstuk 12, Recipes from Friends. De haar toegezonden recepten heeft zij zonder verder nadenken in haast opgenomen. Daartussen was het volgende originele recept van Brian Gysen, een bekende kunstschilder uit die tijd. Het staat grappig genoeg in de rubriek Desserts, met de toevoeging: which anyone could whip up on a rainy day.
Haschich Fudge (Space-cake in moderne taal):
Verpulver 1 tl zwarte peperkorrels, 1 hele noot nootmuskaat, 4 middelgrote pijpjes kaneel, 1 tl korianderzaad. (Tegenwoordig kunnen we alles kant-en-klaar-gemalen kopen).
Hak heel fijn: 1 handvol ieder gedroogde dadels, vijgen, amandelen en ongezouten pinda's.
Stamp tot poeder: een goede bos cannabis sativa en meng met de specerijen, strooi daarna over het zuidvruchten- en notenmengsel.
Neem een flink stuk boter en los daar al roerend 1 koffiekop suiker in op. Kneed de boter door het eerste mengel tot je een homogene rol kunt rollen, waarvan je plakjes tot walnootgrootte balletjes kunt draaien. Eet niet meer dan twee stuks per keer.
Het was 1954. De Amerikaanse uitgever kreeg bijna een gillende rolberoerte en wist net op tijd het recept te schrappen uit de eerste druk, verwachtend dat opname ernstige herrie zou veroorzaken. Door een fout kwam het recept enige tijd later terecht in de Britse uitgave. Gek genoeg waren de poppen toen wél aan het dansen, niet in Engeland, maar toch in Amerika, omdat er "censuur" was toegepast. In volgende drukken werd het recept ook in Amerika in het boek opgenomen. Stoute Alice was stout omdat zij niet heeft opgelet. Maar arme Alice is ten leste toch nog een beetje beroemd geworden door dit recept. Zij heeft nooit aantoonbaar spacecake gegeten of haar gasten voorgezet. Zij is, om een Argentijnse uitdrukking te gebruiken, alleen een beetje dom geweest.
Ik verwacht dat het recept hierboven alleen tussen jou en mij zal blijven.