• Welkom
• Deze keer
• Vorige keer
• Recept-index
• Gastenboek
• Contact
• Registreer
• Prikbord

You will be despised if you do
 

Wanneer je als expat een baan hebt in Londen, is de kans groot dat je kantoor zich in de City bevindt, het internationale commerciële hart van de stad. Dan is het bijna zeker dat je ergens buiten Londen woont en dat je dagelijks met de trein naar je werk moet. Voor mij gold dat ook, toen ik in de Britse landorganisatie van de rederij werd geplaatst. Ik was volslagen onbekend met het fenomeen publiek transport, anders dan een ondergrondse. Vanaf nu stond ik iedere morgen, zoals vele honderdduizenden van mijn medebroodwinners met mij, op de dezelfde minuut, op exact dezelfde plek als alle andere dagen, op een gevaarlijk overvol en sterk verouderd perron, van een onaantrekkelijk station, gereed om in dezelfde coupe te stappen, van dezelfde wagon als gisteren en eergisteren. Dan zat je meestal naast dezelfde forensen als alle andere dagen, die uit het diepst van de Home Counties naar hun banen reisden. In mijn geval was dat, in de theorie van het spoorboekje, precies 40 minuten naar de noordkant van de Thames. Dat gunde mij vanuit Kent precies 60 minuten van bed naar bureau, een schijntje vergeleken met collega's die twee keer per dag gemiddeld 90 minuten moesten reizen, soms met drie keer overstappen. Het station, London Bridge, werd alleen gebruikt op werkdagen en was alleen open in de morgen- en avonduren. Een korte wandeling langs St. Paul's Cathedral bracht mij dan naar mijn kantoor in The Barbican, een complex flats en kantoorgebouwen op en naast de ruïnes van de oude Romeinse muren van de stad. Deze saaie opsomming van een in principe saaie reis door de onderbuik van Londen, lag in de praktijk mijlenver van de theorie van het spoorboekje: ik stond er wel, en reisde met dezelfde mensen, maar de trein was meestal te laat, ging regelmatig naar een ander eindstation, kreeg om de haverklap pech of vertrok weer eens vanuit Ashford, het beginstation, met slechts de helft van de wagons aangekoppeld "for technical reasons". De zich wél presenterende rijtuigen puilden in dat geval uit van ontevreden, humeurige en uiterst agressieve reizigers, die letterlijk én figuurlijk een klassenoorlog uitlokten door massaal de minder volle eersteklaswagons te bezetten. Reizigers met het correcte eersteklas reisbiljet moesten het dan maar doen met de overvolle tweedeklasrijtuigen van het, zoals mijn medereizigers dat noemde, "plebs" (In de Engelse vertaling: "Oi's"). Dit werd vaak een reden voor een reeks parapluduels, verbale uitspattingen, vooral van de jonge Zuid-Londense vrouwen, en allerlei handtastelijkheden, want Engelsen waren toen al lang niet meer zo stiff-upper-lipped als de oeroude propaganda ons doet geloven. De "hoge" (eerste) klasse wilde dat hun dure reisbiljet gerespecteerd werd, de "lage" (tweede) klasse voelden zich bedrogen, door als haringen in een ton te moeten reizen. En de conducteurs waren nergens te bekennen.

Wordt vervolgd

Paprika Relish
Nu in deze tijd de paprika's overvloedig zijn heb ik afgelopen weekeinde weer mijn jaarlijkse relish gemaakt.
In het deel van de Engelse keuken, dat grotendeels afgeleid is van de, met name, Indiase eettradities, en waar de Engelsen eigen uitleg en uitvoering aan hebben gegeven, is het dringen geblazen met namen en begrippen die naast elkaar en doorelkaar gebruikt worden. Er zijn de sauzen als tomatenketchup, (nou ja, Chinees dan!), mushroom ketchup (in feite een imitatie sojasaus), bruine sauzen gemaakt van o.a. appels, vijgen en azijn (bv. Daddy's en HP), Branston pickles (een moderne uitvinding geïnspireerd door gemorste HP saus op een bak gehakte groenten), ontelbare chutney's, pickles, achar, piccalilly, Worcestershire sauce (gemaakt met mushroom ketchup!) en relishes. Dit alles is zonder uitzondering gemaakt van, of met, rijpe of onrijpe groenten en/of fruit, suiker en/of azijn, krenten en rozijnen, specerijen, gember, geelwortel (kunjit) e.d. in allerlei combinaties en smaakvariaties van zuur naar zoet. De Engelse keukenmeiden zijn enkele eeuwen beziggehouden met het koken van emmersvol, in de keukens van de mansions waar zij werkten. Sinds de heren Heinz,  Lea en Perrins, Patak, Lucullus en Conimex zich ermee bemoeien en dit eenheidsproducten geworden zijn, maak ik dit soort lekkernijen liever zelf.
Waarin een relish anders is dan een chutney? Daar kunnen diverse praatprogramma's mee gevuld worden. Alleen is zeker dat de Amerikanen in relish een product zien dat je in misselijk zoete vorm op je hamburger of hotdog moet smeren. De Engelsen gebruiken Branston Pickle (chutney/relish) op de kaassandwich bij de ploughman's lunch in de pub. Ook gebruiken de Britten de z.g. Gentleman's Relish, een pasta van ansjovis en boter voor warme toast. Zo leven we allemaal nog lang en gelukkig.

Het recept voor Paprika Relish
1. Snijd een kilo rode paprika's in kleine stukken en
2. snipper twee grote rode uien. Hak alles fijn in de keukenmachine
3. Met een scheutje water alles onder roeren snel opkoken
8. Voeg eventueel een beetje azijn of suiker toe en kook even door tot verdampt

Nu alleen een theel. zout, een opgehoopte theel. zoete paprikapoeder en een kwart theel. cayennepeper doorroeren.
Ik heb de laatste keer dat ik in Spanje was een zakje gerookte paprikapoeder gekocht, die ook gebruikt wordt voor het maken van chorizo. Als je die toevallig hebt, gebruik dan minder dan 1 tl, omdat dit overheerst. Wel lekker!
Inmiddels heb je kleine jampotjes en deksels goed in heet sop gewassen, grondig afgespoeld en 30 minuten in een warme oven (90-100 graden) gesteriliseerd.

Schep de massa in de hete potjes, draai de afgedroogde deksels op de potjes en zet ze omgekeerd weg om af te koelen. Na een half uurtje overeind zetten, etiketje erop en droog, koel en donker bewaren. Niet openen voor 30 dagen, daarna zeker een jaar houdbaar. Na openen in de koelkast. Gebruik op je hamburger, hotdog, broodje kaas, koud (varkens)vlees etc.