Daylight come and me wan' go home
(Harry Belafonte)
Op een herfstmorgen brak in de afdeling Australië plotseling een geagiteerde en geïrriteerde discussie los tussen de sectiechef en mijn boezemvriend Ryan, de dienstdoende Engelse stagiaire. Onbekend met het fenomeen dat vrachttarieven moesten worden berekend op basis van kubieke maat óf het gewicht, waarbij de hoogste opbrengst in rekening werd gebracht aan de verscheper, klopte er van zijn berekeningen, en dus een groot aantal facturen, werkelijk niets: veel uitschot moest helemaal overgedaan worden. Ryan was diep gefrustreerd: colli werden in centimeters gemeten of in kilo's gewogen, maar omdat de meeste tarieven in kubieke voeten of Engelse ponden (lbs) werden voorgeschreven, gingen de maat-of-gewichtkeuze en de conversieprincipes hem totaal boven de Engelse pet. We werkten met diverse omrekeningstabellen van metrisch naar Imperial en vice versa, tarieven waren in diverse valuta en wij hadden allemaal een gebruiksonvriendelijke Kurbel (draairekenmachine) om tarieven naar Marken te converteren. Tel daar bij op dat vele honderden verschepingen moesten worden berekend in enkele dagen, dan is die frustratie zeer begrijpelijk. Binnen een uur werd Ryan bij de afdelingschef geroepen, naar hij dacht voor een ernstig standje, maar hem werd vriendelijk medegedeeld dat men onderschat had welke ervaring hij had en dat hij vanaf de volgende morgen ter correctie geplaatst werd in het havenkantoor, waar hij enige weken zou meten, wegen en ladingpapieren zou moeten invullen. Zo ga je immers met leerlingen om, die moeten leren. Ondanks het feit dat er op mijn omrekenkwaliteiten niets viel aan te merken, had het nieuwe leerprogramma van Ryan voor mij indirecte gevolgen: de volgende vrijdagmiddag vroeg moest ik bij Chef K. verschijnen. Die koos voor mij een andere tactiek. Hij legde mij met een fijne glimlach uit dat in verband met mijn wens meer te verdienen, ik moest overwegen meer te gaan werken, in plaats van mijn tijd te verdoen met vriendinnen en kroeglopen, al zei hij er, zichzelf wat ondermijnend, bij soms jaloers te zijn. (Hij had kennelijk nogal wat delen van de maandagmorgengesprekken op de afdeling opgevangen! Big brother was listening). Herr K. voegde voor de zekerheid toe dat ik tegelijkertijd meer praktische ervaring op kon doen. Hiervoor had hij verzonnen mij voor een weekeinde als tallyman te plaatsen bij het privé-bedrijf van de hoofd-directeur, Herr M. Ik wist intussen ruwweg dat in de scheepvaart een tallyman een onafhankelijke, ingehuurde functionaris was, die aangesteld werd om bij laden en lossen van stukgoed fysiek vast te leggen welke, of hoeveel, lading aan of van boord gaat. Dit is een controleslag om eventueel verlies of schade vast te stellen, te controleren dat manifesten compleet of correct zijn en om claims te kunnen afhandelen.
Ik besloot mij niet te laten kennen, gevoed door het gevoel dat dit een soort test was en zei onmiddellijk ja. Ik kreeg de instructie naar huis te gaan, mij warm te kleden in een oude broek, hemd en trui en mij in de late middag te melden bij de barkas van het tally- en lichterbedrijf van Herr M., afgemeerd aan Landungsbrücken, de centrale opstapkade van Hamburg. Toen ik later die middag op de afgesproken tijd aan boord stapte zag ik de naam van mijn bestemming op een krijtbord: m.s. Del Monte Star, aan de palen.
Het lichtje ging pas branden toen ik naast het ruim stond.
Wordt vervolgd
Deense zoetzure komkommersalade (Agurkesalat)
Er zijn gerechten in iedere familie die gezien worden als een speciaal familierecept. Tante Jantjes Knoopjes cake (Jantje is al jaren dood), Opa Heins lofsalade (de opa van een goede vriend) of Pa's zuurkoolpakketjes (genoemd naar de vader van achterneef Piet), noem maar op, kunnen een verbasterd recept zijn uit een jarenoud huishoudschool kookboek of inderdaad een eigen uitvinding. Doet er niet toe: je groeit er mee op en je geeft het door aan je kinderen. Bij Darius thuis is het Kokkedaalse salade, een manier van komkommersalade maken die in Denemarken normaal is voor frokost (lunch) en wordt apart of als garnering van smørrebrød, de onvergetelijke, traditionele open sandwiches gegeten. Sinds vóór de oorlog geeft de firma Tørsleff, specialist in inmaakproducten e.d., zeer goedkope adviesboekjes uit die in iedere Deense keuken voor inzage bereid staan. Het onderstaande recept is een aangepaste versie van een Tørsleff basisrecept.
Was je komkommer(s), snij hem in de lengte open en schraap met de punt van een eetlepel het zaad weg. Vervolgens alles in dunne plakjes snijden met de keukenmachine. Doe alles in een kom.
Nu meng je 1 deel witte azijn, 1 gelijk deel koud water, tot 1 deel suiker (proef voor de juiste zoetzure smaak). Er moet voldoende vloeistof zijn om alle komkommerschijfjes net te bedekken. Hak een bosje verse dille of peterselie fijn en voeg dit toe met wat versgemalen peper en een beetje zout.
Schenk alles op de komkommer, roer goed door en laat een uurtje of twee staan alvorens te serveren. Schenk dan eerst het azijnmengsel af, maar gooi het niet weg: overblijvende komkommer kan hierin nog enkele dagen in de koelkast bewaard worden en wordt er zelfs lekkerder van. Darius' echtgenote doet er soms een nieuw geprepareerd komkommertje bij, maar doe dat niet te vaak omdat de komkommers veel vocht toevoegen en de azijn teveel verdunnen voor veilig gebruik.
P.S. De komkommer schillen is niet nodig.
| Karin F | 03-03-2013 09:47 |
| Schenk het azijnmengsel af maar gooi het niet weg? Wat doen we er dan mee? Hartelijke groet, Karin F
Precies wat in de regels daarachter staat: rest komkommer gaat erin terug óf je doet er nog een komkommertje in voor een "tweede lichting". Anders: weggooien. Voor de duidelijkheid heb ik van de punt een dubbele punt gemaakt. Groet van Darius.
|
|