• Welkom
• Deze keer
• Vorige keer
• Recept-index
• Gastenboek
• Contact
• Registreer
• Prikbord

(Logo met dank aan Kwaedwil).

Soms zie ik nog flitsen voor ogen van een film waarin ik meegespeeld moet hebben in mijn vroege jeugd. In zwart-wit geschoten, in felle Javaanse zonneschijn, op het celluloid van mijn geheugen, zie ik mijzelf vóór mijn vader de statietrap opklauteren van een Shell tanker naar het verblijf van de kapitein, die een oude studiemakker van hem was in Delfzijl. Ik mocht in een ouderwetse hout-met-leren leunstoel zitten (jawel, dat is een ook onvergetelijk detail!) en kreeg van een Javaanse bediende een glaasje bruin, dik, zoet sap, ik dacht palmsuiker in cocos, maar met een onverwachte zuivelromige chocolade smaak. Dat was het eerste glaasje Chocomel dat ik ooit gedronken heb en ik was verslaafd.
Een tweede beeld dat zich op mijn 6-jarige brein gegrift heeft, is mijn vader op een stoel naast de eettafel in het enorme expat-huis waarin wij woonden in Semarang. Ik stond naast mijn vader en voor hem mijn broertje, vriendjes en klasgenootjes in een rij: tien of zo, Hollandse jongetjes, Indische jongetjes en Chinese jongetjes, allemaal de ogen rakus (gulzig) gefixeerd op de eetlepel die vader in zijn hand had. Op tafel stond een groot blik Calvé pindakaas, uit de kombuisvoorraad van misschien wel diezelfde tanker, waaruit pa telkens een lepel schepte, die het eerste joch vooraan mocht aflikken, om op zijn beurt weer achteraan te sluiten. Ik heb later ooit van hem gehoord, dat dit voor deze kinderen onder de slechte en armelijke omstandigheden van die tijd een zeldzame, nieuwe traktatie geweest moet zijn.
Desondanks heb ik in alle jaren “buiten” nooit wakker gelegen van de Hollandse lekkernijen die ik niet kon krijgen: oude kaas, leverworst, spekkies, drop, rookworst, pindakaas, chocopasta, chocomel en dat soort zaken, heb ik nooit naar verlangd. Ik ging altijd op natuurlijke wijze “native”: voor mij was het jerky, Koreaanse uitgeplozen droge inktvis en gebakken knoflook, duizendjarige eieren, verse lomboks, gebakken varkensoortjes of Japanse daikon, en supergrote Indiase kruidnagels, om te snoepen, te snacken of op te kauwen. Op mijn reizen in het Verre Oosten heb ik nog nooit een Europees ontbijt tot mij genomen, alleen wat de lokale tafel te bieden had, soms tot mijn uiterste verbazing en soms, eerlijk is eerlijk, tot enige spijt. De keuze van streetfood van Manilla tot Taiwan en Bombay tot Tokyo doet de weeë, altijd eender smakende Nederlandse fabriekskroketten met alleen maar geestloze, gele pastamosterd, als nationale lekkernij gemakkelijk snel vergeten. Nogal logisch dat, tot verrassing van de meeste landgenoten, ondanks onze reputatie bloembollen, kaas en tomaten aan de wereld te kunnen leveren, dat met kroketten nauwelijks gelukt is. En, zoals ik enige jaren geleden ontdekte, zijn b.v. onze veel geroemde pannekoeken niet te vergelijken met de Tsjechische palachinki, in het Oostenrijks-Duits verbasterd naar palatschinken, de Pannenkoek met grote P. Vooral voor het ontbijt, tot grote vreugde van onze twee mini-Dariusjes. Maar: over smaak valt niet te twisten, alleen te discussiëren.
Mijn verlangens zijn altijd gericht geweest op materiële, meer dan culinaire zaken. Heb ik een IKEA dichtbij, zoals in Madrid? Is er iemand die karweitjes kan opknappen in mijn huis, zoals in Praag? Is er een tandarts, zo goed als die in New York? Zijn er antiek-winkeltjes zoals in Engeland? Mijn verlangen van vele jaren in Portugal is onlangs gedeeltelijk ingewilligd. Wat ik hier meer mis dan een kroket of een pannenkoek, pindakaas of rookworst, is de HEMA. Een echte HEMA waar je even kunt binnenlopen voor een tee-shirt, een nieuwe onderbroek, punaises, een lampje voor .... vulmaarin, gereedschap, potloden of printerpapier. Niet die bijna wekelijkse ronde naar soms wel vijf winkels hier, waar men niet heeft wat je wenst, of waar men net uitverkocht is. Waar kwaliteit gegarandeerd is of de aankoopsom terug wordt betaald zonder lang wachten of lange verhalen.
In een pand aan de rand van ons stadje, waar een meubelzaak door de komst van IKEA in Lissabon eindelijk failliet gegaan is (!), is een Chinese winkel geopend, waar van alles te koop is. De Amsterdamse meneer Sinkel zou hiervan alsnog gaan hyperventileren als hij dat zou zien: 7000 M2 met alles wat je je maar voor kunt stellen is daar te koop. Textielwaren, kantoorartikelen, hobby benodigdheden, auto, sport en spel, huishoudproducten noem maar op. In typisch Chinese stijl heeft de eigenaar zijn bedrijf de gejatte naam gegeven van een bekende Franse supermarkt, meeliftend met eenzelfde lettertype en kleuren op de gevel. Voor het gemak spreken wij in het Darius-huishouden nu over de Chinese HEMA, afgekort tot Chema. Het snel kopen van de kleine benodigdheden van het leven is gemakkelijker geworden. De kwaliteit, eveneens in typisch Chinese stijl, is waarschijnlijk pispotslecht. We wachten af. Gelukkig hebben we nog geen reden gehad te moeten soebatten om ons geld terug te krijgen voor artikelen, die aan zelfontbinding hebben geleden. Voedingswaren zijn er niet en de, slechts in Nedeland, beroemde rookworst ontbreekt dus ook.
Gelukkig maar.

Vruchtenroomijs in drie minuten

Dit is een trucje dat gemakkelijk is toe te passen, voor razendsnel "zelfgemaakt" ijs. Ik leerde dit jaren geleden van een Engelse.

Neem een zak diepgevroren frambozen, bosvruchten of je eigen mengsel, 500 gr voor 4-6 personen.
Stort die in je keukenmachine en zet die op pureren.
Giet hier tegelijkertijd net zoveel goede slagroom op tot je roomijs hebt van de juiste dikte.

Doe in coupes en serveer meteen met een lange vinger o.i.d.

(Wonen in Portugal)