• Welkom
• Deze keer
• Vorige keer
• Recept-index
• Gastenboek
• Contact
• Registreer
• Prikbord

Een gewaardeerde Vriend stuurde mij onlangs een email waarin hij o.a. schreef:

Je weet dat Portugal me na aan het hart ligt en mogelijk vergroot ik dat onbewust uit, deels door "selectieve" berichtgeving; maar ben toch best geschrokken van die grote economische malaise daar die we hier via het journaal de laatste tijd voorgeschoteld krijgen.
Portugal: 
waar algemene werkeloosheid nog veel erger is dan in Spanje, 
waar onderhand meer dan de helft van de jeugd werkloos is....
waar de economie op instorten staat; de regering in crisisberaad is om het IMF om uitstel te vragen
waar de jeugd met universitaire opleidingen geen enkele kans meer maakt op werk
waar afgestudeerden weer op de ouders terugvallen en uit armoede  weer thuis gaan wonen
waar de ww-uitkeringen na 26 weken definitief stoppen
waar de ouders met een pensioentje de kinderen (en kleinkinderen) moeten onderhouden
waar een volwassen middenstander voor de camera serieus zegt, dat hij straks moet gaan stelen....
waar dagelijks huisuitzettingen plaats vinden en radeloosheid als een inktvlek om zich heen grijpt
waar jongvolwassenen overwegen naar de noordelijke landen te vertrekken om te overleven

Somber, somber, uitzichtloos, negatief om depressief te worden.... Met zo'n resumé hou ik m'n hart vast.
Einde citaat. Dit is mijn antwoord:

Beste Vriend,

Je hebt gelijk.
Het is als hier wonende buitenlander moeilijk om (mét een stuk taalbarrière) al de ins en outs te begrijpen, van wat er aan de hand is. Ins en outs die jij via diverse Nederlandse persbureaus kant en klaar voorgeschoteld krijgt, in wat tegenwoordig sound bites heet. Uit mijn eigen ervaring, uit mijn dagelijkse omgang met de Portugezen, in mijn wereldje van eigen huis met zwembad en gegarandeerd inkomen, zijn die sound bites anders, maar daarom niet minder sprekend. En nog schrijnender, omdat het over mij bekende individuen gaat.

- mijn lokale favoriete restaurateur, heeft zijn kok moeten on ontslaan en runt zijn zaak nu vanuit de keuken met zijn vrouw als serveerster. Het aantal zitplaatsen is teruggebracht met 30%, de kaart is gehalveerd. Het huwelijk staat op springen. Het sleutelwoord is OVERLEVEN

- bijna dagelijks bellen mensen aan met de vraag of wij werk werk hebben. Deze mensen zijn tevreden met een vergoeding van 5 euro per uur als zij maar kunnen werken

- de nieuwe net afgestudeerde dierenarts uit onze lokale praktijk kan niet meer met haar autootje naar haar werk. Zij loopt nu 3 km naar het station, neemt de trein en loopt de laatste 3 km naar haar werk omdat zij geen benzine en tol kan betalen.

- het gebit van de Afrikaans-Portugese man die bij ons een auto- matische hekopener installeert ziet er uit als een Romeinse ruïne. Toen ik naast hem stond voor een test van het hek trok hij een verziekte tand uit zijn mond, die hij achteloos wegwierp met de woorden: Tandartsen zijn erg duur tegenwoordig

- het leuke restaurantje met de fadomuziek waarover ik eerder schreef, is failliet, zoals minstens vier andere zaken waar ik graag kwam. Weg eigen gebakken koekjes en taartjes, weg mini-buffets met lekkere volksgerechten, weg met de vitrine met eigen gemaakte petits fours en jam, weg fado, weg eigenwaarde, weg spaargeld, weg inkomen

- ik merk dat veel restaurants geen dure olijfolie meer gebruiken in hun traditionele gerechten, maar een mengsel van olijfolie en slaolie

- de louche mannen zijn terug die je “helpen” met je auto parkeren; bij de stoplichten staan hier en daar weer bedelaars, die in 1998 verdwenen zijn voor de wereldtentoonstelling in Lissabon

- onze lieve Mafalda (52) waarover ik eerder schreef is met een armoedig pensioentje op straat gezet door de Staat. Zij woont en werkt nu in Toronto, Canada, waar zij met open armen is ontvangen door een Portugees-Canadese instelling. In haar eigen perceptie heeft zij nu een hoofdprijs gewonnen. 100.000 Portugezen zijn haar in de laatste 2 jaar voorgegaan, van Angola tot Zwitserland

- ik ken twee winkels in dit land, (er zijn er meer), die tot de nok gevuld zijn met spullen die in Nederland zijn ingekocht bij de Kringloop. Een overwinning voor zakendoend Nederland en het geweten van koopzieke landgenoten. Maar een jong stel dat hier trouwt woont binnenkort in onze grootouders' afdankertjes uit 1950, omdat er geen geld is voor iets anders

- de vele 100-den kilometers autoweg die hier in de afgelopen 15 jaar zijn aangelegd worden tot soms wel 40% minder gebruikt, terwijl de provinciale wegen weer vollopen met automobilisten die proberen de tol te besparen

Ik kan zo nog even doorgaan met het noemen van kleinere en grotere tekenen van afkalving van cultuur en levensstijl, die door ons als Nederlanders misschien niet direct als ramp zouden worden beschreven. Ja, er is zon. Ja er is wijn. En ja, de witte stranden blijven een genot om te zien. Voor veel Portugezen geen troost, maar een façade en als dat zo door gaat een dodenmasker.

Groeten van je vriend

Darius

P.S. Na al dit triests, even geen leuk recept.

(Wonen in Portugal)