Onder aanvoering van Professora Mafalda was het zingen voor de oudjes geen al te grote afgang. Mijn stem is niet voor zang geschapen; mevrouw Darius heeft absoluut geen gevoel voor ritme en is daarmee net zo’n levensgevaar op Bühne en dansvloer als een dronkaard, die op de verkeerde weghelft van Rijksweg 13 van Den Haag naar Rotterdam rijdt; juf Mafalda zingt zoals een juf met de kleintjes zingt. Alleen Ludmilla, de verlegen, forse vrouw uit de Rusland, had een stem die ons groepje overeind hield. Ludmilla had na haar studie vele jaren in Moskou gewerkt als huisarts. Naar Portugal vertrokken op zoek naar een beter leven, moet zij als 50‘er zeker drie jaar bijstuderen om haar paperassen te krijgen voor een positie als arts in dit land. Intussen heeft zij geen inkomen, studeert haar dochter mathematica aan de universiteit van Lissabon en heeft haar man een baantje als verpleger in een lar in een buitenwijk, voor een salaris van minder dan €1000 per maand. Een opoffering voor een hooggekwalificeerde chirurg, die Rusland had verlaten met een hoge rang in het medisch corps van het Rode Leger. Ook hij studeert, wanneer het maar kan, tijdens zijn nachtdiensten. De vierde leerling van Mafalda, Olena, die deel uitmaakte van ons illustere "koortje, is een duidelijk muzikale Oekraïense vrouw van een jaar of 40, waarvan ik toen hoorde dat zij anesthesiste was geweest in een groot ziekenhuis in Lvov (Liviv) en eveneens naar het beloofde Portugese land was vertrokken voor een betere toekomst. Zij had een baan gevonden als kamermeisje in een groot, duur hotel en zich daar in korte tijd opgewerkt tot chef-huishouding. Voor haar geen studie meer! Haar echtgenoot had intussen een tuiniersbedrijf opgestart. Het behoeft geen betoog dat uw Darius diep ontzag heeft voor immigranten van dit zelfhelpende kaliber.
Toen mevrouw D. en ik luttele maanden later, na een verblijf van negen weken in Sydney weer thuis kwamen, bleek dat het Amerikaanse C.I.A.-echtpaar uit ons buurhuis, dat hun ambassade had gehuurd op een meerjarencontract, intussen met de noorderzon was vertrokken. Onze pogingen om een relatie op te bouwen met deze buurtjes waren op niets uitgelopen, omdat dit soort mensen alleen in Amerikaanse kringen wensen te verkeren en ons dagelijkse “good morning” botweg negeerden. Europeanen worden door dit niveau diplomaten vaak beschouwd als achterlijk én een potentieel gevaar voor eigen veiligheid. Deze inteeltmentaliteit komt gedeeltelijk voort uit het feit dat er, volgens wat een ingewijde uit Amerikaanse kringen ons vertelde, regelmatig krachten worden uitgezonden die hooguit óóit eens in Mexico zijn geweest voor een vakantie, óf uit de prairiestaten komen waar kinderen vaak alleen home-schooling krijgen om hen weg te houden van de boze, goddeloze buitenwereld. In de tussentijd was het huis door de eigenaar verhuurd aan een Braziliaans-Portugees echtpaar, dat er een lar van had gemaakt.
Wij kregen hier een vermoeden van, toen wij vrijwel meteen na terugkomst eindeloos meubilair hoorden schuiven, met het duidelijk herkenbare gekras van gesleurd hout op droge vloertegels, als van een slecht krijtje op een oud schoolbord. Het geluid en de vibratie die, geamplificeerd door de betonnen plaat waarmee onze huizen via de oprit verbonden zijn, door ons huis dreunden, waren duidelijk herkenbaar als die van stoelen en tafels die op hun plaats getrokken worden voor het ontbijt, de lunch, het avondeten en alle andere dagelijkse activiteiten, die voor de oudjes nodig zijn, van heel vroeg in de morgen tot ver na middernacht. Daarnaast werden we regelmatig gestoord door mensen die aanbelden en vroegen of wij het ouden-van-dagen-tehuis waren: het pand zelf had geen enkele identificatie. Toen kwam er een opdracht van de eigenaar aan de omwonenden, om niet voor het huis te parkeren: de trottoirrand voor de lar moest vrij blijven voor bezoekers. Onze andere (Portugese) buurman formuleerde vervolgens bozig twee conclusies: om daar vooral wél te parkeren en het tehuis illegaal te verklaren.
(Wordt vervolgd)
49'er sun tea en mandarijnenlikeur
Toen mevrouw Darius en ik in Californië kwamen wonen kreeg ik de raad van een oudere, daar geboren en getogen collega, een grote afsluitbare pot vers water in de volle zomerse zon te plaatsen, met een paar eenpersoons-zakjes zwarte thee. Na twee of drie dagen zou de combinatie van licht, warmte en zo nu en dan roeren, zorgen voor een heerlijke theedrank, die alleen nog moest worden gekoeld met ijs en, misschien, van suiker voorzien. Het grote voordeel van dit goudzoekersrecept, zou de afwezigheid zijn van tannine en cafeïne. Hij had gelijk. We hadden sindsdien altijd een pot in de maak. Deze methode van "slow cooking" wordt voor veel lekkernijen gebruikt in landen met veel zon. Noilly Prat, een vermoutsoort uit Frankrijk, (een vin cuit = gerijpt in de zon), is een voorbeeld. Vissaus, minder drinkbaar maar essentieel voor een goede maaltijd wordt ook op die manier gemaakt, evenals bepaalde chutneys en pickles in o.a. India. In Nederland kennen we uit Indië vooral de in de zon gegiste (verrotte?) garnalen, onder de noemer trassi. Kleine gewassen limoentjes met zout en limoensap in mijn Portugese tuin aan de zon blootgesteld, dagelijks gekeerd, met een latere toevoeging van specerijen, was vorig jaar na twee maanden een perfect tafelzuur geworden. Want geduld is noodzakelijk voor het uitlogen van de kleur en het natuurlijk zacht worden van de schil. Daarbij komen sappen en geuren vrij die de liefhebber doen watertanden. Wie dit recept wil proberen deze komende zomer kan mij via dariusvanderpluim@gmail.com om het recept vragen.
Mandarijnenlikeur
0,5 ltr aguardente, grappa, brandewijn, jonge jenever of wodka
0,5 ltr water
0,5 kg suiker
12 geurige mandarijnen
Schil de mandarijnen, schraap de schillen eventueel aan de achterkant schoon met een mes. Doe de schillen in een schone afsluitbare pot en giet daar de sterke drank overheen. Sluit de pot en laat deze tussen 4 en 6 weken op een plek staan, die door de volle zon de hele dag wordt bereikt.
Als de drank lang genoeg gerijpt heeft:
los de suiker op door opkoken in het water op tot een lichte siroop. Neem de schillen uit de drank en laat ze uitlekken. Voeg de drank aan de afgekoelde siroop toe en filtreer het geheel tot helder door een papieren filter of schone zakdoek in een zeef.
Bewaar in een geschikte fles met dop of kurk en laat eventueel nog een weekje liggen alvorens te serveren.
(Wonen in Portugal)