De last van onze buren begon buitenissige vormen aan te nemen toen wij kort daarop merkten dat een nieuwe, zoals later bleek Braziliaanse familie de touwtjes in handen had en met drie volwassenen, twee kleine kinderen en een hond de tuinkamer  (55 m2) bewoonden. Alle andere kamers waren gevuld met zeer oude, zieke, of invalide mensen. Twee kinderen van drie en vijf jaar krijsten de hele dag, de twee of drie ingehuurde Braziliaanse werksters communiceerden ieder uur van de dag op volle schreeuwsterkte van binnen naar buiten en vice versa. Iemand draaide de radio regelmatig op volle sterke, opdat iedereen in de buurt naar de muziek kon "luisteren". De hond, een oude spaniël, blafte bij elk geluidje en tot overmaat van ramp kwam er regelmatig een familielid logeren, die bijna voortdurend met zijn mobieltje op het balkon stond te telefoneren, zijn harde stem door ons kalme valleitje galmend. Zelfs de zwaar verouderde industriële stofzuiger en keukenmachine, die iedere dag gebruikt werden, droegen luidruchtig bij tot dit dagelijkse pandemonium. Deuren en ramen stonden bijna permanent open en klapten vaak met kanonsslagen dicht door de tocht. Een onwelkome bijdrage aan nog meer door beton overgedragen geluid en trilling. Een oriënterend gesprek met een bevriende advocaat leerde ons dat een lar alleen mag worden opgezet in een woonwijk, als de directe buren tevoren zijn ingelicht en akkoord gingen. Dat was nooit gebeurd, daarom was er geen naam op huis of brievenbus. Ook is het nodig dat de sociale dienst een vergunning afgeeft (een verplichting die oogluikend door de vingers wordt gezien, vanwege het grote tekort aan betaalbare verpleeghuizen). Buurman had gelijk: illegaal! Maître Amílcar merkte smalend op dat Brazilianen altijd graag op een kluitje wonen en uitzonderlijk luidruchtig zijn. Misschien konden wij  maar beter verhuizen naar een andere streek? 
 De tijd was gekomen tot ingrijpen.
Met behulp onze Maître, die mij afgeraden had dit mondeling af te handelen, stuurde ik de buren een aangetekende klacht over de ernstige overlast die zij veroorzaakten. Ik liet op aanraden van mijn raadsheer niet na de directie mede te delen dat ik, indien er geen onmiddellijke verbetering zou zijn, ik ook de sociale- en belastingdiensten met mijn klachten zou benaderen. "Senhor Darius, het tehuis is bijna zeker illegaal, dus ontduiken zij belasting. Het woord "belastingcontrole" is een vloek. Let maar op".
Binnen twee dagen was de brief terug, met de aantekening dat er geen lar bekend was op dat adres. De brief werd geweigerd. De advocaat had mij daarvoor gewaarschuwd: Portugezen weigeren vaak aangetekende stukken te accepteren in de veronderstelling dat er dan geen juridische verplichtingen kunnen ontstaan. Vaak ziet men dan al een bui hangen en vertrekt met de noorderzon.
Toen ik, zoals mij werd geadviseerd, een kopie van de brief alsnog in de bus deed, hadden we binnen enkele uren de uitbaters aan de deur met duizend excuses én een betoog, dat de brief was geweigerd omdat het huis geen lar wás. Nee, dat hadden wij helemaal fout. De vrouw boog wat naar voren, de vingers van beide handen tegen elkaar, net onder haar kin, als in onderdanig gebed. "Het huis, Senhor, is alleen in gebruik voor het verzorgen van eigen familieleden, geen openbare instelling". Ik weerhield mijzelf ervan op deze smoes in te gaan: de bezoekers van de lar hadden immers geen druppel Braziliaans bloed. In plaats daarvan zei ik dat ik geen behoefte had hun activiteiten door klikken te willen beëindigen, in deze moeilijke economische tijden voor alle ondernemers. Illegaal: best, none of our beeswax. Luidruchtig: nada, nooitniet, in geen geval.
De herrie verdween in één klap bijna geheel. De Stentor met het mobieltje werd enkele dagen later na een knallende familieruzie het huis uitgezet. De hond werd waarschijnlijk ergens op de grote weg de auto uitgeschopt, misschien wel met de kinderen, die we al  drie nooit meer hoorden of zagen. Twee maanden later kwam er een andere, niet inwonende directrice, dit keer een rustige Portugees-Timorese.
Wij genieten weer van rust in onze Portugese straat en ons valleitje.
Behalve wanneer er commotie is als iemand in de lar sterft.
Maar dat is een ander verhaal.

Zaagselpudding (Serradura)
Ik had hier nog nooit van gehoord tot ik kort geleden dit puddinkje cadeau kreeg van een vriendelijke waard in een cafeetje in Évoramonte, een bezoekwaardig dorpje met een kasteel bij Évora, dat je vele tientallen kilometers ver over Portugal en Spanje laat uitkijken. Je maakt het gerechtje zelf in enkele minuten.

Zaagselpudding (4-5 porties)
1. Met iets zwaars (blik tomaten o.i.d.), verbrijzel je ± 100 gr mariakaakjes tot poeder en fijne kruimels, in een gevouwen, schone theedoek of zak
2. Klop 2/3 van 4 dl room tot lobbig, voeg eventueel wat druppeltjes vanille extract toe,  4-5 eetl gecondenseerde melk (light= minder suiker) en de resterende 1/3de van de room. Klop dit alles nu tot stevig
3. Schep in glazen of coupes om-en-om lagen room en kaakjeskruimels. De (3) roomlagen ongeveer twee keer zo dik als de (4) kruimels. De onderste en bovenste laag moeten kruimels zijn. Bepoeder de bovenlaag met cacao of geraspte chocolade
4. Laat  een uurtje of twee stevig worden in de koelkast. De kruimels krijgen dan de gelegenheid vocht op te nemen. Serveer

(Wonen in Portugal)