• Welkom
• Deze keer
• Vorige keer
• Recept-index
• Gastenboek
• Contact
• Registreer
• Prikbord

Ik was blij thuis te zijn, toen ik begin januari weer voet zette op het warme beton waarop het vliegtuig uit Amsterdam geparkeerd werd in Lissabon. Voor het eerst in vele jaren had ik met de lieve mevrouw Darius een Kerst en Nieuw Jaar in Nederland doorgebracht, waar wij in rust en gepaste stemming een Zalig Uiteinde dachten te kunnen beleven. Voor diegenen, die hierbij dubbelzinnig denken: Honi soit qui mal y pense! Die eerste avond, twee dagen vóór Kerst dachten wij dat er in de buurt gejaagd werd, af te leiden uit de regelmatige knallen, die door vuurwerk bleken te zijn veroorzaakt. Een storende herrie, die gedurende beide kerstdagen tot oudjaar onafgebroken in omvang en decibellen groeide tot een niveau dat een Totaler Krieg in een klein Afrikaans land kon evenaren. Waar in enkele westerse landen het zelf maken van explosieven, of het spelen met ontplofbare chemicaliën op gelijke voet wordt gesteld met potentieel terrorisme, of een poging hiertoe, las ik in mijn avondblad dat twee mannen ieder al een hand kwijt waren, dat diverse tientallen ogen het licht hadden gelaten en enkele oudjes zich letterlijk doodgeschrokken waren. Om over gevolgen als ernstige gehoorgestoorden niet te reppen, noch over de vele miljoenen die dit de gemeenschap kost. Het aantal vingers dat op dat moment al geamputeerd was door eigengemaakte explosieven was nog niet berekend, vertelde de journalist in zijn stukje, "maar vóór 2021 was het niet te verwachten dat het Kabinet een einde zou kunnen maken aan deze situatie”. Het betoog van de man leek verdacht veel op dat van een vader, die met vertedering spreekt over zijn schattig, verwend zoontje, die dagelijks bloemen uit het park steelt om aan moeder cadeau te doen. Het feit dat volgens de berichten in het jaar daarvoor van iemand een half gezicht werd afgerukt, was met een journalistieke schouderschok, zonder afkeurend woord afgedaan als een geval van eigen schuld, dikke bult.
Dit soort houding merkte ik die avond ook, toen een politicus, met een gezicht als van een gedroogde kabeljauw, in het tvnieuws beweerde dat het onmogelijk is deze wantoestanden sneller aan te pakken, omdat het nu eenmaal om een Nederlandse traditie gaat, die moeilijk uit te roeien is.
Traditie? Ja heus: traditie!
Er zijn veel onschuldige tradities in Nederland, zoals frietjes eten met je vingers en overal mayonaise op donderen. Haring, die met zout in de eigen maagsappen wordt vóórgerot voor consumptie. Maar er zijn ook "moetkunnen" gebeurtenissen, die je als weldenkende Nederlander van deze eeuw nooit voor het gemak, én met goed fatsoen, een traditie kunt of mag noemen. Het legen van autoasbakken naast de stoeprand? Het eindeloos roken tussen de gangen door van diner of etentje? Knokken met Molukkers of Marokkanen? Potenrammen? Agentje pesten? Sleutelfeesten en ontgroenen? Seks met de geit? Of met het misdienaartje?
De wonderlijke politicus met het kabeljauwgezicht, die de stelling poneerde dat het bij het ontploffen van vingers en handpalmen of het doven van ogen door legaal of illegaal vuurwerk om een traditie gaat, is niet goed snik.
Hij wenst eigenlijk alleen maar twee écht Nederlandse tradities in ere te houden:
- die, om nooit iets te verbieden, want dat is politiek riskant, en
- die, dat áls iets verboden wordt, het verbod toch niet gehandhaafd hoeft te worden.
Ik kijk uit naar de ruime keuze aan vuurwerkavonden van het komende jaar in het kleine, bescheiden Portugal. Wanneer de halve bevolking in volle verwachting naar hun geliefde, door professionelen afgestoken vuurwerkshows komen kijken, met de hele familie. En na afloop tevreden naar huis gaan. Zonder één enkel stuk vuurwerk aangeraakt te hoeven hebben. Zonder één verloren vinger of beschadigd oog of oor.
Kijk; dat is nou traditie.

(Met excuses aan Kwintenessens.com)

Piri piri Angolano
Portugese piri piri-saus, een soort Tabasco, wordt gemaakt van Spaanse pepers of lomboks, vooral de kleinere soort, zowel verse als gedroogde. De steeltjes worden verwijderd, de pepertjes worden doorgesneden of gekneusd en dan met olijfolie overgoten in een schone fles. Gemarineerd is deze saus al na enkele dagen te gebruiken en wordt dan langzaam heter naarmate hij langer rijpt. Dit mengsel hoeft niet in de koelkast.
Het woord piri piri betekent peper-peper in Swahili en kwam oorspronkelijk in zwang in het Portugese Mozambique.
Hier in Portugal eten de echte kenners Molho piri piri Angolano: de Angolese versie die vaak van de Madame Jeanette of Scots Bonnet pepers gemaakt wordt, die eruitzien als mini paprika's. Van dit spul krijg je letterlijk brandblaren op je lippen, dus gebruik liever de gewone lomboks.

Meng een hoeveelheid whisky, grappa/aguardente/marc of cognac met een gelijk volume goede olijfolie, genoeg om een kleine, schone plastic waterfles met een plastic schroefdop, van 30 tot 50 cl, bijna mee te kunnen vullen. Doe in die fles een laurierblad, een doorgesneden teen knoflook, een halve theelepel paprikapoeder (voor de kleur) en een stuk dungesneden citroenschil. Een of twee eetlepels witte azijn of citroensap zijn optioneel.
Doe hier een 10-tal gedroogde of 5 in stukjes gesneden lange rode, verse lomboks bij, giet de vloeistof hierop en schud zorgvuldig iedere dag één keer, gedurende twee weken. Boor dan een klein gaatje in de dop, als druppelaar en gebruik deze piri piri tijdens het bakken of roosteren (of bij het opdienen) van kip of vlees. Altijd schudden voor gebruik, want dit mengsel mengt (uiteraard) niet goed. Het is moeilijk aan te geven hoeveel chili er gebruikt moeten worden, omdat dit van de maat lombok, de sterkte en van je eigen smaak afhangt. Experimenteer daar zelf mee.

(Wonen in portugal)